-
Ziek? Ingrid Wassen uit Coevorden wilde er niets van weten. Ja, ze wás het wel. Maar ze wilde niet leven als patiënt. Zelfs tussen de chemokuren door ging ze naar het voetbalveld. Ze plande haar behandelingen zo dat dat op zaterdag lukte. Al kon ze dan niet meer voetballen, zo was ze er toch bij.
Ingrid leefde voor het voetbal. Haar moeder Klaasje (70) weet er alles van. Vol trots staat ze langs de lijn te kijken naar de verrichtingen op het veld, samen met haar man Egbert en kleinzoon Siem, tantezegger van Ingrid. Op sportpark Klinkenvlier wordt vandaag het eerste Ingrid Wassen Toernooi gespeeld, om Ingrid te eren en om geld in te zamelen voor Pink Ribbon. Deze stichting, waar Ingrid acties voor hield, zet zich in op onderzoek naar borstkanker en projecten rondom deze ziekte.
‘Voor ons was ze gewoon onze Ingrid. Maar ze was dus van de hele CSVC’
,,Toen de supportersvereniging, waar Ingrid ook lid van was, dit wilde organiseren, hebben ze ons eerst benaderd. Ze wilden weten hoe wij er tegenover stonden’’, vertelt Klaasje. ,,Wij dachten: Ja, natuurlijk mag het wel. Maar wat willen ze wel niet allemaal? Een toernooi, daarna een barbecue, artiesten erbij... Weet je, voor ons was ze gewoon onze Ingrid. Maar ze was van de hele CSVC. Dat blijkt wel.’’
Ingrid was een jaar of 10 toen zij begon met voetballen. Althans, officieel, want in de buurt en in de speeltuin voetbalde ze altijd al wel. Ze was een stoere meid. Een goede keepster ook, eerst bij Dames 1 van CSVC/Germanicus/NKVV en later bij het 7x7-team. Haar moeder weet nog dat ze ooit een bokaal kreeg voor ‘minst gepasseerde keepster’. Ingrid werd ook leidster van zowel Dames 1 als het 7x7-team.
Haar sociale leven speelde zich voor een groot deel af op de voetbalclub.
Borstkanker
,,Ze was het gezicht van de club. Ook met de mensen van de andere verenigingen maakte ze altijd even een praatje. Die kenden haar ook allemaal’’, zegt Aniek Klifman (32), die dit eerste Ingrid Wassen Toernooi mede op poten heeft gezet. Aniek leerde Ingrid kennen toen ze rond haar vijftiende bij de club ging. ,,Ik ken Ingrid dus mijn halve leven. We zagen elkaar sowieso drie keer in de week: twee keer trainen en op zaterdag een wedstrijd. Ik weet nog goed dat ze het team vertelde dat ze ziek was. Dat was heel emotioneel.’’
Ingrids moeder had borstkanker gehad en Ingrid was er alert op. Toch waren er bij die eerste diagnose, in 2015, direct al uitzaaiingen in de botten. Een zwaar traject met chemo’s volgde, bijna anderhalf jaar lang. Ze krabbelde op en de ziekte was een behoorlijke tijd onder controle.
Team Ingrid
Ingrid, die voor die tijd werkte bij Bertjes Resto in Emmen, zette zich na haar diagnose volop in voor het goede doel. Deed mee aan de SamenLoop voor Hoop in Coevorden, bijvoorbeeld, in 2018. Met haar eigen Team Ingrid, dat zelfgemaakte sleutelhangers en zelfgebakken kniepertjes verkocht. Ook zorgde ze ervoor dat haar voetbalteam op toernooien voetbalde in roze shirts, om aandacht te vragen voor Pink Ribbon.
Toen de ziekte toch weer opvlamde, greep die snel om zich heen. ,,Maar zo ziek als ze was, zorgde ze toch dat ze er op zaterdag even bij kon zijn’’, zegt Aniek. ,,Dan liet ze zich bijvoorbeeld brengen door haar ouders om net het einde van de wedstrijd te kunnen zien. Ingrid wilde gewoon niks missen. Het mooie is dat Dames 1 en de 7x7 vorig jaar allebei kampioen zijn geworden.’’
Niet veel later, op 28 juni, overleed Ingrid, op 46-jarige leeftijd.
Bron: DVHN
